Huiskamersessie, op de bank bij Simone 

Op het moment dat ik deze tekst schrijf, begeef ik mij in mijn 40e levensjaar, onderweg naar 41. Dat ik tot deze leeftijd een bewogen leven heb beleefd, is waarschijnlijk een understatement. Ik heb mijzelf van jongs af aan aangeleerd om door te blijven gaan. Tegenslag na tegenslag (lees: trauma na trauma). Mede door de generatie waarin ik ben opgegroeid was het een gegeven dat je niet moest zeuren, maar moest doorduwen. Emoties? Wat is dat? Huilen of schreeuwen? Als klein meisje al zonderde ik mij heel veel af. Nu kan ik die afzondering vertalen met de kennis die ik nu heb in het feit dat ik op mezelf het veiligst was. Dat ik al op jonge leeftijd verantwoordelijk was voor mijn eigen veiligheid is mij met de jaren steeds duidelijker mogen worden, en op de dag van vandaag is dat dan ook één van mijn kernwaarden: Veiligheid. 

Veiligheid kunnen bieden is iets wat ik mijn hele leven al automatisch doe. Als een ander zich maar veilig en geborgen voelt, want ik wil niet dat een ander zich zo zou kunnen voelen zoals ik mij soms heb gevoeld. Onveilig, niet gehoord en niet gezien, op momenten zelfs weggeduwd en aan de zijlijn gezet. Uitgesloten van de groep.

Al in mijn eigen familie heb ik mogen ervaren hoe het is om er niet bij te horen, dat ik mij op een bepaalde manier moest gedragen en/of kleden om geaccepteerd te worden. de vroege ontwikkeling van diverse copingsmechanismen en overtuigingen die nu de dag niet meer mijn waarheid zijn en waar ik van los ben gebroken.

Mijn hele adolescentie heb ik momenten ervaren van eruit breken, contacten verbreken met de bloedband, omdat loyaal blijven aan mijn familiesysteem constant ten koste gaat van mijn loyaliteit aan mijzelf. Het constant mijn waarden en normen overboord gooien, omdat het in de familie dan goed zou gaan, alleen heeft nooit iemand aan mij gevraagd hoe dat voor mij was. Het is een samenspel van trauma's, overlevingsstrategieën, eigen behoeftes vooropstellen, en het doen zoals jij denkt dat het goed is. Daarin kan op termijn wrijving ontstaan.

En als er dan gecommuniceerd wordt vanuit gebrek en eenzijdige behoefte, wordt het al snel eenrichtingsverkeer. Er wordt niet meer echt geluisterd naar elkaar. Wonden worden herhaaldelijk opengehaald, mensen staan niet op hun plek en blijven keuzes maken en uitspraken doen die er niet op gericht zijn om het systeem compleet te maken. Er is geen collectief gewin, er is alleen maar verlies. En de reden dat ik dit nu met deze woorden kan omschrijven, is ook mede door mijn opleiding voor Familiesystemen en dynamieken bij het Bert Hellinger Instituut in Groningen. Ik ben hier een volledig jaar ondergedompeld in wat ik al wist, wat ik nog mocht aankijken en waar ik verantwoordelijk voor was. Ik hoef niet meer hard te werken, was mijn 1e boodschap. Die kwam duidelijk binnen! Als klein meisje, ouders die gingen scheiden, werd ik door het systeem al keihard aan het werk gezet, want wat ik toen niet wist, was dat ik met mijn harde werken de cirkel ook niet rond ging krijgen. Echter, dit is wel een rode draad geweest door de jaren heen, in mijn eigen relaties, mijn keuzes wat betreft werk. Ik moest hard werken om gezien te worden, want hard werken stond ook gelijk aan bevestiging dat je op de goede weg was. Als je maar hard werkte, dan kwam je er wel.

Mijn 2e boodschap was dat ik al van jongs af aan heel veel wist, maar dat niet mocht laten zien in mijn familie. Ik was anders, bekeek het leven anders en wilde vooral ook anders leven en daarin ook andere keuzes maken. Toch werd mij dit niet in dank afgenomen. Gelukkig kon het mij met de tijd steeds minder schelen wat er van mij gedacht werd en ging ik steeds meer achter mezelf staan. Ik werd steeds loyaler aan mijzelf en al is dat ook gepaard gegaan met verlies van relaties, vriendschappen, werk en ook familie. Ik had het niet anders willen doen.

Ik ben altijd al bezig geweest met mijn persoonlijke ontwikkeling.

Ik was al vroeg geïnspireerd door het menselijke lichaam; ik verzamelde een hele collectie boeken met mijn 8e jaar over hoe het menselijke lichaam werkt. Ik weet nu dat hierin het zaadje is geplant dat ik nu mag gaan oogsten. Mijn fascinatie voor het lichaam is jaren zichtbaar geweest in mijn eigen sportschool. Een droom van mij kwam uit toen ik de deuren mocht openen van mijn eigen gym. In de tijd daarvoor en ook daarna is beweging heel belangrijk geweest voor mij. Je kon mij op diverse podia zien, van boksen tot powerliften. Ik deed mee aan fitnesswedstrijden en uiteindelijk wist ik mijn weg te vinden in de Sterkste-vrouw-wedstrijden, waar je lekker even al je power eruit kon gooien. Mensen vonden mij geobsedeerd en deden uitspraken als: wel heel extreem wat jij allemaal doet met je lichaam? Vind je dat nu wel mooi? Als ik weer met mijn eigen Tupperware-bakje met eten aan kwam zetten.

In mijn sporttijd opgegroeid met voor mij tot op de dag van vandaag nog een idool: Arnold Schwarzenegger en vele meer. Heb ik van mijn lichaam een werktuig gemaakt, dat ik kon inzetten wanneer ik het nodig had en letterlijk en figuurlijk kon bouwen zoals ik dat wilde. Hoe ik visualiseerde dat mijn lichaam eruit moest zien en dat ik dat dan met de juiste stappen ook werkelijkheid kon maken. Jarenlang heb ik alle trends wel gevolgd of mezelf eigen gemaakt en van hieruit is dan ook de passie ontstaan om mensen te gaan begeleiden in hun reis naar het lichaam dat zij voor ogen hadden. Sommige op sport-/wedstrijdniveau, maar zeker ook belangrijk voor de mensen die gezond oud wilden worden. En op dit moment ben ik ook een van die laatste. Na een traumatische ervaring die mij bijna mijn hele leven heeft gekost, ben ik stil komen te vallen. Ik kon mij niet voorstellen dat er bij mij een dag voorbij zou gaan zonder te sporten, tot die dag een week werd, en zo weken en maanden en jaren. Dat ik mij niet meer thuis voelde in mijn eigen lichaam en dat als ik in de spiegel keek, ik mezelf niet meer herkende. En dan ken je alle diëten die er zijn, je hebt jarenlang mensen getraind en gemotiveerd om het beste uit zichzelf te halen en dan is er opeens een heel zwart gat en je ziet geen licht meer aan het eind van de tunnel. Het is klaar, alles stopt.

Nu ben ik Simone niet om al te lang bij de pakken neer te gaan zitten, al heb ik zeker wel mijn momenten van verslagenheid gehad en sommige periodes duren langer dan de andere. 

Ik ben mij bewust geworden van alle mogelijkheden die er wel zijn. Al neem ik mijn verleden met mij mee en met alle nare dingen die daarin gebeurd zijn. Mijn Amor Fati. Ik kan gelukkig altijd weer mijn kracht vinden en "opnieuw" beginnen.

En in die periode is het idee voor de huiskamersessies  dan ook ontstaan.

Voordat ik begin 2024 de opleiding voor Psychosociale basiskennis afrondde, heb ik een heel scala aan opleidingen/cursussen gevolgd vanaf mijn 18e levensjaar. In die periode tot aan mijn 24e waren het voornamelijk sportgerelateerde opleidingen en de opleiding voor gewichtsconsulent, omdat ik mensen zowel in hun voeding als beweging wilde ondersteunen en dat ze bij mij terecht konden voor een totaalaanpak.

Ook ben ik altijd omringd geweest door hele mooie mensen met heel veel (levens)ervaringen en diverse culturen. Van hieruit heb ik mogen kennismaken met: Ayurveda, Chinese geneeskunde, integrale geneeskunde en vooral ook de manier van holistisch behandelen en ook leren kijken vanuit deze wijze. 

Vandaag de dag volg ik dan ook (voor mij logisch) de bacheloropleiding Psychologie, omdat ik graag het wetenschappelijke wil combineren met het werken met het veld. Dat klinkt misschien een beetje vaag en zweverig. Wat ik in mijn huiskamersessie wil volbrengen, is dat mensen bij mij terecht kunnen in diverse facetten van hun leven. Ik weet zelf als geen ander dat er niet 1 methode is, omdat je als mens constant in verandering bent.

Ik wil het wetenschappelijke combineren, omdat ik daar ook achter sta. Het hoeft naar mijn idee niet alleen maar of-of te zijn; het mag ook en-en zijn.

Ja, ik mag vanuit de wetenschap een bepaalde hulpvraag benaderen en daarbij mag ik ook mijn werk doen vanuit de essentie van mijn weten. Ik mag gebruikmaken van het energetisch veld dat er altijd is geweest en altijd zal zijn. 

Deze studie zorgt er voor mij voor dat ik nog meer de diepgang kan vinden en daarmee naar mijn idee er nog beter kan zijn voor de mensen die plaatsnemen op mijn bank. Ik weet nu nog meer hoe je het geleerde kan integreren in jouw dagelijkse leven zonder een hoop gedoe.

Buiten het feit dat ik altijd graag wil bijleren, ben ik voor mezelf ook tot het besef gekomen dat ik vanuit mijn kern graag leer en ik dit niet als een belemmering zie, maar juist als een aanvulling op mijn essentie en wie ik mag zijn. 

Daarbij moet ik wel zeggen dat ik hierin wel duidelijk mijn prioriteiten stel en dat ik niet zomaar alles tot mij neem. Het is een weloverwogen keuze geweest om Psychologie te gaan studeren, wetende dat daarna nog een opvolging zal gaan komen. Nu ligt mijn interesse in de forensische psychologie, maar of dat ook zo blijft kan ik niet met zekerheid zeggen; dat zal de tijd gaan uitwijzen. 

Wat ik mensen in mijn huiskamersessie wil meegeven, is niet alleen hun Amor Fati. Het is dat zij loyaal aan zichzelf mogen zijn zonder belemmeringen en zonder schuldgevoel. Je doet niemand te kort, want je kan EN loyaal zijn aan jezelf EN  nog veel meer. 

Alleen weet ik ook uit ervaring dat dit tijd nodig heeft; beslissingen hebben tijd nodig. Vertraging in de kennis die je al bezit, heeft tijd nodig. Jezelf weer herinneren wie je in essentie bent, kan niet met rennen, vliegen en opstaan en weer doorgaan. Ik wil hiermee niet zeggen dat je in slowmotion door het leven moet gaan zweven, al zou dat voor sommige wel de oplossing zijn. Je kan wel prioriteiten gaan stellen aan jouw keuzes die voor jou goed zijn en die voor jou werken. 

- kleine kanttekening dat je met jouw keuzes en prioriteiten niet opzettelijk/bewust andere mensen schade toebrengt-

Gaan leven vanuit jouw volwassen ik, niet meer dat kleine meisje of jongetje dat stampvoetend haar/zijn zin wil krijgen en schreeuwend op de grond gaat rollen omdat het niet gaat zoals zij willen. Leven vanuit overvloed die jij zelf creëert en waaruit dus ook o.a. relaties, bedrijven en samenwerkingen kunnen ontstaan. 

Oh ja, en nog even terugkomen op dat begrip emoties: hoe fijn zou het zijn dat je die nu kunt herkennen en erkennen? Hiervan werd ik mij nog meer bewust toen ik mij ben gaan verdiepen in de methode NEI - Neuro Emotionele Integratie.

Dat je thuis mag komen in jouw lichaam en mag ervaren wat wel en niet goed voelt. En dat je weer mag gaan samenwerken met jouw lichaam, de beste raadgever die er maar is. Daar kan geen gratis e-book tegenop!

Weer leren luisteren naar jezelf zoals het in de kern bedoeld is.

Dat allemaal gun ik jou. Neem plaats bij mij op de bank en we gaan een licht schijnen op jouw mogelijkheden. Want net zoals dit schrijven mij natuurlijk afgaat, zijn er ook zaken die jouw essentie toebehoren. Wat weet je eigenlijk allemaal al wel en welke stappen ga je nemen om de verandering door te voeren? Voor jou goed! Keuzes maken vanuit jouw kernwaarden en overtuigingen.

Wat ik hoop te bereiken met mijn huiskamersessies?

Is dat ik mensen mag gaan verbinden, allereerst met zichzelf en daarna met anderen, omdat verbinding en leren ook een groepsproces mag zijn waarin je in een veilige setting jouw eigen stappen mag maken zonder oordeel van een ander.

Ik heb geleerd dat verbinding plaatsvindt omtrent eten. Mensen samenbrengen aan de keukentafel. Iedereen die mij kent, weet dat ik graag kook en mensen wil voorzien van een heerlijk moment aan tafel. Uit eigen ervaring weet ik dat aan die tafel ook soms de mooiste gesprekken kunnen ontstaan onder het genot van heerlijk eten.

Food for the soul

Het lijkt mij geweldig om een paar keer per jaar een lunch of diner te organiseren waarbij ik de mensen die bij mij op de bank hebben gezeten kan samenbrengen. Live en in het echt, zonder afleiding van een telefoon of iets anders. Samen zijn, verbinden en van daaruit mooie herinneringen maken. 

Want wat ik ook heb mogen ervaren, is dat er zoveel speelt bij de mensen, bij de ene meer zichtbaar dan de andere. Zoals gezegd: elk huisje heeft zijn kruisje. Iedereen heeft zijn/haar eigen moment om ermee aan de slag te gaan en dat is juist helemaal goed, want verandering vraagt moed, doorzettingsvermogen, geduld en tijd en vooral heel veel liefde voor jezelf.